Wie wij zijn | HArtSnaar

In het kort

Kunst en muziek als uitlaatklep en heelmeester. Het heeft veel discipline en wilskracht gekost, maar de overtuigingen van hier en nu creëren jouw realiteit van vandaag en morgen. Overigens is het verleden slechts een verhaaltje dat niks zegt over wie je nu bent. Het vertelt een reis over de weg naar het persoonlijke hier en nu.

Meer lezen? Zie hieronder!

Het verhaal van Jeanette

Autisme, hypersensitief, neuro divergent, geef het beestje maar een naam. Ik ben ermee opgegroeid in een milieu waar hiervoor geen ruimte was. Uiteindelijk zorgde dit ervoor dat ik uitviel op school. Het mooiste deel van mijn jeugd was muziek. Mijn vader en moeder waren beiden muziekdocent en ik groeide daardoor zo'n beetje half op in de muziekschool. Mijn klassieke muzikale onderwijs begon al heel vroeg,. In mijn peuter en kleuter jaren zat ik bij de notenkrakers als tiener in het jeugd symfonie orkest als tiener. Nu, als volwassene, maak ik mijn eigen muziek los van de klassieke scholing, Eigenzinnig en expressief. Naast muziek is ook kunst vanaf mijn vroege jeugd al een helende uitlaatklep. Kunst en muziek zijn altijd de rode draad door mijn leven geweest.

Met behulp van kunst en muziek kon ik jaren van negatieve gedachtepatronen omzetten in positieve overtuigingen. Hiermee kon ik mijzelf uit plotselinge paniekaanvallen trekken. Dit werd door artsen bestempeld als “counter conditioning”. Een nieuwe positieve overtuiging als: “Ongeneeslijk bestaat niet”, “je bent wat je kiest te zijn” en “je rugzak is je toekomst”. Het heeft veel discipline en wilskracht gekost, maar de overtuigingen van hier en nu creëren echt jouw realiteit van vandaag en morgen. Overigens is het verleden slechts een verhaaltje dat niks zegt over wie je nu bent. Het vertelt alleen over de reis onderweg naar het persoonlijke hier en nu.

Toen ik 32 was vond ik het grootste geluk. Ik werd zelf moeder. Als opvoeder vind ik maar één ding echt belangrijk. Mijn dochter mag echt zijn wie ze is en hoeft niet te veranderen in iemand anders voor goedkeuring van de buitenwereld. Net als haar moeder was ze vanaf haar peuterjaartjes al kunstzinnig en muzikaal. Daarom koos ik de vrije school uit voor haar om haar basisonderwijs te gaan volgen. De eerste kleuter jaren gingen goed maar in de eerste klas sloeg dit om. Ze mocht op school niet zijn wie ze was en dit zorgde voor "gedragsproblemen" in de klas. Een vicieuze cirkel ontstond en ook thuis werd hierdoor de rust verstoord.

Toen ze hierdoor de eerste keer uitviel in het onderwijs kostte het bergen energie om weer een plekje voor haar te vinden. Het duurde ontzettend lang voor dit was geregeld. Al die tijd zat zij thuis en moest mee naar mijn werk. Wat zij eigenlijk nodig had in die tussentijd was een fijne plek waar zij met andere kindjes leuke activiteiten kon doen terwijl haar gevoel van zelfvertrouwen kon herstellen. Het is niet niks als je als bijna zes jarig meisje niet meer naar school kan gaan en het gevoel hebt dat je niet mag zijn wie je bent. In mijn ogen de grootste onzin, want iedereen is uniek en heeft recht om zichzelf te mogen zijn. We begonnen een paar maanden later vol frisse moed opnieuw op een andere basisschool, deze keer op een reguliere basisschool.

Begin 2020 vond ik mijn roeping bij Papageno in Laren. Ik mocht jongeren begeleiden met activiteiten in de kunst- en muziekgroepen. Hier deed ik de ervaring op die ik nu bij H'ArtSnaar aan kinderen en jongeren, die tijdelijk tussen wal en schip zitten, kan aanbieden. Terug in je kracht komen met behulp van kunst en muziek.

Dankzij de ervaring om ook les te mogen geven aan de papagenojeugd, ontdekte ik wat alle jaren voelsprieten kweken en alle ervaring met kunst en muziek mij hadden opgeleverd. Ik kon goed aanvoelen wie er wat op welk moment nodig had en daar zodanig op anticiperen dat samenwerking mogelijk werd. Dit en een brug zijn tussen verschillende muzikale niveaus. De jongeren kunnen bij mij tot op zekere hoogte het meeste zelf beslissen van wat ze willen doen en ik behandel ze als gelijkwaardige personen en echt vanuit mijn hart. Ze mogen zelf liedjes inbrengen en dit wordt dan door de hele band gespeeld. Iedereen mag liedjes kiezen, iedereen speelt mee én iedereen is gelijk. Iedereen brengt iets mee, en of dat nou pianospel op hoog niveau is of een klap op een trommel in de juiste maat, samen wordt het een mooi geheel, en hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Ik heb al vaak op een podium gestaan, zowel alleen als in bandvorm dus ik weet goed wat er allemaal bij een optreden komt kijken. Dit kon ik dan ook goed toepassen bij de optredens van de Papagenoband. Alweer een deeltje uit mijn rugzak dat perfect bleek te passen in deze rol. Het verbaasde mij hoe ontzettend goed deze benadering uit ervaringsdeskundigheid is aangeslagen bij deze doelgroep en hoe dit resulteerde tot de groei van ieder individu binnen de groep en daarnaast ook de persoonlijke groei van mijn collega's en mijzelf. De bloeifase van de Papagenoband is inmiddels wel voltooid dus is het tijd voor mij om mijn vleugels verder uit te slaan.

Door niet te leren uit schoolboeken, maar uit ervaring, heb ik een andere kijk op de jongeren die goed werkt. Het gaat niet om labels of sociaal gewenst gedrag, maar om echt te mogen zijn wie je bent.. “Je bent niet minder, ik ben niet meer.” Vanuit gelijkwaardigheid ontstaan mooie dingen in alle mogelijke kunstvormen, als het maar de hartsnaar raakt.

Wat mijn collega's en ik de afgelopen twee en een half jaar met deze band hebben bereikt is dat, door oefenen en optreden, het zelfvertrouwen van de jongeren zichtbaar enorm is gegroeid. De band kan nu echt wat moois neerzetten samen en is er zelfs al vier keer een podiumplek geweest naast bekende Nederlandse artiesten.

Begin 2023 komt mijn dochter opnieuw in de problemen op school. Begin groep zeven valt zij wederom uit in het schoolsysteem vanwege de drukte in de klas en haar prikkelgevoeligheid. Het duurt meer dan een half jaar om een plekje te krijgen op een speciale school. Dit proces ging wederom gepaard met heel veel interne stress en spanning en een zeer negatief zelfbeeld. De boodschap die een kind dat uitvalt in het onderwijs steeds opnieuw intern voelt is "Ik hoor er niet bij want ik ben anders" en deze overtuiging geeft op de lange termijn desastreuze gevolgen voor de ontwikkeling van het zelfvertrouwen. Uit eigen ervaring en de ervaring als moeder heb ik geleerd hoe belangrijk het is om dit probleem zo snel mogelijk bij de wortels aan te pakken en hierdoor op tijd bij te sturen. De middelen die wij bij H'ArtSnaar hiervoor aanbieden zijn kunst en muziek. Dat mijn dochter nu in groep acht eindelijk met plezier naar school gaat en haar gevoel van eigenwaarde heeft teruggevonden is voor mij een startsignaal.

Tijd om echt te beginnen met het aanbieden van hulp, bijvoorbeeld tijdens een overbruggingsperiode, vol kunstzinnige- en muzikale activiteiten. Specifiek om te werken aan herstel van het zelfvertrouwen van thuiszitters en vroegtijdig schoolverlaters. De kinderen en de jongeren die het veeleisende reguliere schoolsysteem niet aan kunnen krijgen het gevoel dat het hun schuld is. Net als mijn dochter en net als ikzelf, en vele anderen. Ze krijgen ingeprent dat ze niet goed genoeg zijn en nooit ergens bij zullen horen. Dit is uiteraard helemaal niet waar. Vroegtijdig signaleren en handelen is, voor beperking van de schade, van levensbelang. Dat ze mogen groeien en bloeien op hun eigen unieke pad naar volwassenheid en hun eigen plekje in deze wereld. Want je rugzak is je toekomst en wie in zichzelf gelooft, kan alles.

Voor verdere informatie en vragen omtrent het aanmelden van uw kind voor een helende time-out periode bij ons verwijs ik u naar het contactformulier.

Het verhaal van Lars

Ik heb veel facetten van het leven gezien, veel labels gekregen, veel dingen geprobeerd en ik ben vaak gevallen. Veelal ook hard en vol op mijn snufferd. En elke keer nadat ik mijzelf weer bij elkaar raapte kwam ik hier sterker en wijzer uit. Nu weet ik ondertussen dat de lessen in het leven niet weggaan, maar de manier waarop je er mee omgaat kan je wel veranderen en dat wil ik doorgeven.

Door de jaren heen heb ik veel verschillende studies en baantjes gehad, Kunstmatige intelligentie, sociaal juridische dienstverlening, management (assistent) en teamleider van een technische helpdesk. Zeker op de helpdesk werd mij al duidelijk dat ik niet geknipt ben voor de commerciële tak van dit leven. Ik heb in dit baantje ook stagebegeleiding mogen doen, eigenlijk het leukste van deze baan.

Wat nu met kop en schouders boven water staat is dat ik mensen wil helpen met de levenservaring die ik nu heb. Dat dit kan in combinatie met mijn voorliefde voor muziek maken is win win.

Ik heb jaren lang gitaarles gehad en ben al vroeg begonnen met schrijven van tekst en muziek als uitlaatklep en heelmeester. De rode draad door mijn leven mag ik wel zeggen. De muziek & kunst en mensen helpen combineren, zoals de missie van Jeanette, lijkt mij een fantastisch mooi concept waar ik graag mijn steentje aan ga bijdragen.